انتخابات ،بحران آب و مطالبه گری: مظلومیت و محرومیت خراسان جنوبی را چگونه فریاد خواهند زد؟

این مطلب با اندکی تغییر در متن و نیز عنوان در پایگاه خبری تحلیلی بیرجند رسا (اینجا) در تاریخ 26بهمن ماه 1394 انتشار یافته است.

این روزها فضای عمومی کشور و نیز فضای نوظهور مجازی ( که نمونه آشنای آن همان تلگرام می باشد) حال و هوای انتخاباتی به خود گرفته که خبری خوش می تواند باشد. خبر خوش از این بابت که نشان دهنده علاقه همگان (البته با این فرض که افراد حاضر در این مجامع واقعی و یا مجازی را نمونه آماری قبال قبولی از جامعه بدانیم) به سرنوشت کشور و نیز منطقه خود می باشد. این رشد مدنی و سیاسی و بلوغ فکری برای مشارکت در سرنوشت خود مطمئنا باعث برکات و نتایج مثبتی در منطقه خواهد بود.

هدف از این نوشتار حمایت از نامزد و یا طرز تفکر خاصی در منطقه خراسان جنوبی نمی باشد چرا که باور و اعتقاد بر این است که هر نماینده و با هر طرز تفکری که به عنوان نماینده این مردم مظلوم و نجیب وارد مجلس گردد، مطمئنا به دنبال رفع و حل مشکلات موجود حداقل در حد بضاعت و اختیارات خود خواهد بود. مشکلات موجود در منطقه خراسان جنوبی در طول این سالیان که به صورت تجمعی بر روی هم انباشته شده و اکنون بهتر است آنها را بحران بنامیم (در زمینه های مختلف) یقینا با سیاسی بازی و سیاسی کاری و به دنبال منافع حزبی بودن صرف، قابل حل نبوده و نخواهد بود. شناخت و حل این بحران ها نگاهی فراجناحی و به عبارت بهتر دلسوزانه و فداکارانه و عقل گرایانه می طلبد که به عقیده نگارنده اصل و باور اول و صریح هر آن کسی است که به خود اجاره نامزدی و شرکت در این انتخابات را داده است.

نگاهی به هرم مشکلات استان خراسان جنوبی شاید شروع خوبی هم برای مردم و هم برای نامزدهای نمایندگی مجلس شورای اسلامی در منطقه باشد. از آنجا که یکی از مشکلات اصلی که باعث بروز اثرات منفی چه به صورت مستقیم و چه غیر مستقیم در زندگی مردم این منطقه شده است، بحران آب و خشکسالی می باشد، این نوشتار با تمرکز بیشتری بر روی این موضوع نگارش یافته است. در خصوص این بحران، ایجاد یک رابطه دو طرفه در این مرحله بین مردم و نامزدهای محترم نخستین گام در راستای برنامه ریزی جدی و مسوولانه از سوی نماینده(گان) منطقه در مجلس شورای اسلامی خواهد بود. 

باور عمومی در منطقه بر این است که بحران آب و خشکسالی در صدر لیست مشکلات و به عبارت بهتر بحران های استان خراسان جنوبی قرار دارد. هر چند این موضوع به معنی بی اهمیت و یا کوچک بودن سایر بحران های موجود نیستند، اما از آنجا که به نوعی تمام شئون و ابعاد زندگی مردم را تحت تاثیر قرار داده در صدر این لیست قرار داده می شود. اینکه علل این بحران چه بوده و یا مقصر و مقصرین آن چه کسانی هستند موضوع بحث این نوشتار نمی باشد و در جای خود به آن پرداخته شده است (به عنوان مثال: "فرافکنی ها در شرایط بحران آب: هنوز به دنبال مقصر هستیم ..." ). حال که قبول کرده ایم و البته مسوولین محترم هم به این عقیده و باور رسیده اند (با اندکی خوش بینی) که بحران آب و خشکسالی (از هر نوعی که بتوان تصورش را کرد: خشکسالی هیدرولوژی، خشکسالی کشاورزی، خشکسالی اجتماعی ، ... ) شاید ارائه برنامه جامع و دقیق کارشناسی شده و واقع گرایانه برای جبران خسارات ناشی از این شرایط و صد البته برنامه های کنترل اثرات این بحران در حد توان، حداقل انتظار مردم در این خصوص باشد.

با قبول بحران آب و خشکسالی به این موضوع اذعان کرده ایم که حداقل 35 درصد (طبق گفته معاون برنامه‌ریزی و اشتغال استاندار خراسان جنوبی- لینک) از جمعیت استان که به کار کشاورزی مشغول هستند و (متاسفانه) جزء آسیب پذیرترین و مظلوم ترین قشر منطقه هستند، دچار صدمات شدید و جبران ناپذیری شده اند که نمونه های کوچکی از آن در این سالها مشاهده می شود. مواردی از قبیل مهاجرت روستاییان و حاشیه نشینی و به تبع آن بحران های اجتماعی و فرهنگی که اثرات آن سالهای آتی خود را بیشتر و بیشتر نشان خواهند داد. آیا نامزدهای محترم ( و نماینده آتی انتخابی) برنامه ای، چه کوتاه مدت و چه بلند مدت، برای کنترل این پدیده جبران ناپذیر و یا ایجاد محرک های پایدار برای حفظ این قشر در روستاها دارند یا نه؟ 

با توجه به اقیم خشک و نیمه خشک منطقه، کاندیداهای محترم چه طرحی برای ارتقاء سطح زندگی کشاورزان و دامپروران که عملا بیشترین خسارت را از جانب بحران آب و خشکسالی متحمل شده اند، دارند (با مد نظر قرار دادن دامنه اختیارت و قدرت یک نماینده)؟ و موارد زیادی از این قبیل که نه با شعار و نه با وعده های توخالی قابل حل نبوده و نیستند.

از سوی دیگر مردم نیز با تقویت روحیه مطالبه گری در خصوص نخستین حق و حقوق خود در خصوص آب، محیط زیست و سایر منابع طبیعی، می توانند عامل محرک و کنترل کننده ای برای نمایندگاه انتخابی باشند. شاید اگر نمایندگان محترم با مردمی مطالبه گر روبه رو باشند و مجبور باشند در انتهای دوره مجلس نشینی خود حساب پس دهند و در بوته نقد و بررسی قرار گیرند (چه در محضر خدای خود و چه در پیشگاه مردم) خیلی مصمم تر و منطقی تر و با برنامه مشخص تری در این مسیر سخت و تعهد آور گام بردارند.

واضح است که نماینده منطقه، دارای اختیارات محدود و مشخصی می باشد. اما حداقل انتظار در خصوص این موضوع فریاد این موضوعات و بحرانها در سطح کلان سیاست گذاری و قانون گذاری کشور می باشد. شاید نجابت درونی و البته آمیخته شده با مظلومیت مردمان این منطقه باعث شده تا چنان که باید، فریاد مظلومیت شان به گوش آنان که باید برسد نرسیده است و لذا حداقل انتظار از کسی که نام نمایندگی این مردم را یدک می کشد ( و خواهند کشید)، تقویت صدای نیمه جان و فریاد مظلومیت این مردم در سطح ملی و کشوری و البته برنامه ای برای حل مشکلات آنان باشد.